در فرآیند طراحی و ساخت سه چرخه، رینگ جزء کلیدی است که در تماس مستقیم با زمین است و انتخاب مواد و ساختار آن بسیار مهم است. مناسب رینگ های فولادی می تواند نه تنها عملکرد کلی و ایمنی سه چرخه ها را بهبود بخشد، بلکه عمر مفید آنها را نیز به میزان قابل توجهی افزایش دهد.

انتخاب مواد
نوع فولادی
جنس اصلی رینگ های فولادی فولاد است. انواع فولاد متداول عبارتند از:
فولاد کربنی: فولاد کربنی یک ماده رایج برای ساخت رینگ های فولادی است. دارای استحکام و چقرمگی خوب، هزینه نسبتا کم و مناسب برای جاده های عمومی شهری و روستایی است. با این حال، فولاد کربنی مقاومت در برابر خوردگی ضعیفی دارد، بنابراین معمولاً برای بهبود دوام، عملیات سطحی در کاربردهای عملی مورد نیاز است.
فولاد آلیاژی: فولاد آلیاژی با افزودن عناصر دیگر (مانند کروم، نیکل، مولیبدن و غیره) عملکرد فولاد را افزایش می دهد. رینگ های فولادی آلیاژی معمولاً دارای استحکام و مقاومت در برابر سایش بالاتری هستند و برای استفاده در محیط های سخت و شرایط بار سنگین مناسب هستند و پایداری را تحت بارهای با شدت بالا تضمین می کنند.
فولاد ضد زنگ: فولاد ضد زنگ به دلیل مقاومت در برابر خوردگی و زیبایی شناسی عالی مورد علاقه است، اما هزینه آن نسبتاً بالا است و معمولاً در سه چرخه های سطح بالا یا سناریوهای کاربردی خاص استفاده می شود.

خواص مواد
هنگام انتخاب مواد، ویژگی های کلیدی زیر باید در نظر گرفته شود:
استحکام: رینگ باید وزن وسیله نقلیه و ضربه خارجی را تحمل کند، بنابراین ماده انتخابی باید دارای استحکام کافی برای جلوگیری از تغییر شکل یا شکستگی در حین استفاده باشد.
چقرمگی: چقرمگی به توانایی یک ماده برای تغییر شکل هنگام قرار گرفتن در معرض نیرو اشاره دارد. مواد با چقرمگی بالا می توانند به طور موثر نیروی ضربه را جذب کنند، خطر آسیب را کاهش دهند و ایمنی کلی را بهبود بخشند.
مقاومت در برابر خوردگی: از آنجایی که رینگ ها اغلب در معرض محیط های مرطوب و متغیر قرار می گیرند، مقاومت در برابر خوردگی عامل مهمی است که در انتخاب مواد نمی توان آن را نادیده گرفت. عملیات سطحی (مانند پاشش، گالوانیزه و غیره) می تواند مقاومت در برابر خوردگی رینگ های فولادی را به میزان قابل توجهی بهبود بخشد و عملکرد پایدار آنها را در استفاده طولانی مدت تضمین کند.

طراحی سازه
شکل لبه
طراحی شکل رینگ به طور مستقیم بر استحکام و پایداری آن تأثیر می گذارد. طرح های رایج رینگ عبارتند از:
رینگ تک تکه: این طرح معمولاً سبک‌تر و برای جاده‌های شهری مناسب است، اما ممکن است از نظر ظرفیت بار و مقاومت در برابر ضربه ناکافی باشد.
رینگ چند تکه: از اجزای متعددی تشکیل شده است و می تواند استحکام و ظرفیت بارگذاری بالاتری را ارائه دهد. این برای بارهای سنگین و زمین های پیچیده مناسب است و ثبات را در شرایط مختلف جاده تضمین می کند.

طراحی اسپک
تعداد و طرح پره ها تأثیر مهمی بر عملکرد رینگ دارد:
تعداد پره ها: پره های بیشتر معمولا ظرفیت باربری و پایداری رینگ را افزایش می دهند، اما وزن کلی را نیز افزایش می دهند.
شکل اسپک: پره های اشکال مختلف (مانند پره های مستقیم، پره های منحنی) بر عملکرد آیرودینامیکی و طراحی ظاهری تأثیر می گذارد. طراحی پره های معقول می تواند عملکرد کلی خودرو را بهبود بخشد.

فناوری پردازش
فرآیند ساخت رینگ نیز تاثیر بسزایی در عملکرد آن دارد. فن آوری های پردازش رایج عبارتند از:
مهر زنی: ورق فولادی توسط دستگاه مهر زنی شکل می گیرد که برای تولید در مقیاس بزرگ مناسب است و هزینه کمی دارد.
جوشکاری: با جوشکاری چندین قسمت با هم، می توان ساختارهای لبه پیچیده ای تولید کرد و در نتیجه استحکام و دوام را بهبود بخشید.
ریخته گری: فرآیند ریخته گری برای ساخت رینگ هایی با اشکال پیچیده مناسب است. اگرچه هزینه بالاتر است، اما می تواند الزامات سختگیرانه برای انتخاب مواد را برآورده کند و محصولات رینگ با کارایی بالا را تضمین کند.